Kuzgunla Baykuş

Benim bir kere arkadaşımı öldürdüler, artık bir daha iflah olmam gibi geliyor. Gittiğimde yerde yatıyordu, kanı kaldırım taşlarına sızıyordu. Ben onu gördüm ya, ben artık başkasıyım. Hrant gitti, hep taze kalacak bir kan karanfil açıldı göğüs kafesimde. ‘Böyle bir şeymiş meğer’ dedim, ‘Arkadaşını öldürürlerse böyle oluyormuşsun’. ‘Meğer’ demiştim, ’12 Mart’ta, 12 Eylül’de arkadaşlarını kaybedenler böyle hissetmiş.’ Demek Türkiye’de milyonlarca insanın aslında göğüs kafesi ağır ve ağrılı yarılmış, çatır çatır açılmış kemikleri acıyla, ciğerlerinin arasından bir kan karanfil sızmış. Meğer arkadaşı öldürülünce insanın acısı hiç geçmezmiş. Öyleyse bunca insan, bunca sevgili, anne, baba, kardeş, oğul, arkadaş, dost... Eğer hepsinin göğüs kafesi böyle sızılı aralıksa, nasıl yaşıyor bu ülke? Anlamadım ben. En çok Hrant’tan sonra anlamadım bunu. Oku! Arkadaşının adıyla. Nejdet Adalı... Sedat Soyergin... Erdal Eren... Veysel Güney... Ahmet Saner... Kadir Tandoğan... Mustafa Özenç... Ethem...

Fısıltı…Gözlerini kapadığın anda ortalığı kaplayıveren bir fısıltı…Sessizlik konuşuyor geceleri.Yıldızlar parlaklılarını yarışırcasına sergiliyorlar. Yaprakların hışırtılarını duyabiliyor musun? Ağaçlar fısıldaşıyor,rüzgar şarkı söylüyor,böcekler ellerine çalgılarını almış en tatlı nağmeler eşliğinde raks ediyorlar. Sen uykudayken insanoğlu,özgürlük fışkırıyor dünyanın ve evrenin her köşesinden. Oysa sen uyuyorsun.Geceleri yıldızların altında , gündüzleri resimler çizen bulutların arasında…Oyuncaklar sarılmak istiyor her gece sana.İzin vermiyorsun. Oysaki parmağını bir dokunsan piyanoya, süzülsen tuşların üzerinde , dansa davet etsin tüm insanlığı,sarılıp tekrar kardeş olsan özgürce düşünsen her şeyi, hiçbir fikrin,hareketin,toplumun ve nice ‘yapım’ olan her şeyin etkisinden uzak sadece sen olsan,yapmak istediklerini yapsan…Dans etsen durmadan dönsen,elinden tutsan sevdiklerinin,aşkını haykırsan, Peter Pan olsan Wendy’ini alıp uçsan , Prometheus olsan Kafkas dağlarından uğurlarında Tan...

Bir gün adamın biri yolda giderken, bir çukura düşmüş ve boğulmak üzere olan bir akrep görmüş. Eğilmiş, bir süre gözleri buğulu akrebi izlemiş, çırpınışlarını…Kendinden zayıf bir varlık ve bir avuç sudan çıkamıyor. Yardım etmeli mi? Peki bu işin adama karı ne ki? Sokmuş elini kurtarmak için akrebi. Akrep sokmuş adamın elini. Bir kez daha kurtarmak için uztmış elini ve akrep bir kez daha sokmuş. Bu böyle dört beş kere tekrarlanmış. Oradan geçen başka birisi olayı seyrededuruyormuş. Bakmış olacak gibi değil dayanamamış sormuş: - Ey adam ! Hayvan işte ne yaparsan yap seni sokacak ne uğraşır durursun?! Adam cevap vermiş: - Hayvan hayvanlığından vazgeçmiyor da ben insanlığımdan niye vazgeçeyim? Promethus ateşi insanlık için Tanrı’lardan çaldı. Sonra o insanlar ona ihanet etti ama o hala Kafkaslar’da acı çekmeye devam ediyor. Bu ateşi Spartaküs devraldı, sonra peygamberler Musa, Davut, İsa, Muhammed sonra liderler sonra Mustafa Kemaller sonra Mahirler,denizle...