IŞK
Umut bazen işkencedir. Bazense geleceğe doğru bugünü ören bir tüneldir. Hem geleceğe atılan bir adımdır hem de bugünümüzün yaşam kaynağıdır. Umut ki, savaşta, bin yıllarca, erleri düşmanın önüne koşturandır, ya ölüm sonrası için umutlar ya da hayata yeniden dönüş umutlarıdır. Umut insana kök saldırandır. Yaşam emridir. Olacakların istenilen gibi olmasını istemekti belki. Sadece istemekti belki, hayal etmek ya da boş bir tembelliktir sadece umut. Belki insanın hayat okyanusundaki şiddetli fırtınalardan korunacağı bir limandı umut. Can simidiydi. Belki de başlı başına bir çelişkiydi umut, ne onunla nede onsuz.. Bir eşkıya beslerken içimizde, umudu büyütmeye çalıştık. Bir filmdeydi, güzel bir replikti. “İnsanın bir türlü vazgeçemediği illüzyondur umut. En büyük güç ve en büyük zayıflık kaynağımız olan şey...” O eşkıyayı bulup da çıkaramadık yüzeye. Bulduk korktuk. Eşkıya kötü öğretildi bizlere ...