Beyaz Kadın
Nefes nefeseydi. Belki de şehrin tek yeşil kalmış, gözü yaşlı, sokakları çığlık dolu yerinden tepelere doğru çıkıyordu. Gelgitli bir aklın, çocuklar üzerinden kurulmuş bir yaşam bağı vardı gözlerinde. Yükseldikçe aşağıda kalan şehrin çirkinliği yok oluyor, o daha da bir coşkulu, daha da bir heyecanlı hikayeler anlatıyordu. Bir gölge üzerimizde vuku bulurken, süzülen atmacanın kanatları güneşi kapatıyordu. Gözlerini kırpıştırdı. Garip, dedi. Aç, dedi. Ama fazlasını almaz, dedi. Yükseldikçe ağaçlar azaldı. Kayalar, uzanan bir bozkır, yalnızlık ve güven vardı etrafta. İnsanlardan kaçan biz insanlar, böcekler, yılanlar, atmaca ve şahinler, akrepler ve diğer tüm canlılarla beraber doğada olmanın sevincini yaşıyordu. Doğru düzgün okuması yoktu. Küçük yaşta öz babasını yitirince, öz bildiği üvey babası ile yaşamış iki annesi ve bir kardeşi ile birlikte. Dert içinden derman okumayı öğrendiği yıllarda tanışmış gerçeklerle. Buraya sürülen yabancı “muhacirleri” ve oraya sürülen yerli “Rumlar...