ölenle ölmeyenlerin mabedi
"yaşamak görevdir bu yangın yerinde, yaşamak, insan kalarak" metin altıok Gelişlerde, gidişlerde, terk edişler ve terk edilişlerde... Bir damla gözyaşının süzülüşünde, hiç bitmeyen yollarda, bir böcekte, bir çiçekte, belki varlığın biçimsizliğinde, belki de yokluğun içindeki görünmeyen renklerinde… Dilimde, zihnimde, kalemimde, en çok da gönlümde… Bu zaman öyle zaman ki, kayıplar, ölümden daha acı, çünkü bilirsin ölüm kesin ayrılıktır, dayanılabilir, gerçektir, nihayettir. Ama kavrayamaz beynin yaşarken ki ayrılığı, nefes alınırken ki ölümleri. Kıyıya vuran her çocukta bir nefes sıkışır boğazına, son nefes olmasını dilersin, tutarsın sıkarsın kendini, can vermeye bile derman bulamazsın. Uzaklarda bir yerde bombalar patlarken, yanında sesini duyduğun arkadaşının kahkahası baskın gelsin istersin. Dilin tehlikeli gelir, diyemezsin, susamazsın, konuşamazsın, başını da çeviremezsin, sıkışırsın iyice sıkışırsın, anlatsan kime? Ağlarken de gözyaşların yoksa eğer gülemezsin...