Yaz Dedin Yazdım
Yaz bana dedin, bugüne kadar ikimizin de en iyi anladığı kelimeler ve bizi en iyi anlayan kâğıda dökeyim dedim, hak verdim. Lakin farkına vardım ki karşımda cansız ve beni, bizi her gün ele geçiren 0’ların ve 1’lerin toplamı duruyor. Beyaz bir kâğıt yerineyse ondan daha beyaz, ama gözleri yakan keskinlikte acımasız ve duygusuz ve kokusuz Word... Ne zaman başladı bilmiyorum. Çok uzakmış gibi bulanıklaşıyor, çok yakınmış gibi hatırlamıyorum. Anımsayamıyorum ne zaman bu cesarete vardığımı. Anımsayamıyorum bu aptal ve korkak düşünceye ne zaman geldiğimi. Temiz ve saf kalmayı zorladıkça, ne kadar da çabuk kirlenebiliyormuş insan. Gecenin özgürlüğü kadar hafif, ama dipsiz; gündüzün baskıcılığı kadar ağır ama sınırlı… Belki de tam tersi… Sonsuz bir karanlığa ya da ışığa karışma arzusu, bir insanın aklına düşmeye görsün! Bağlayan bütün dokularının neşterle kesilip atıldığı günlerde tek tek koparsın her şeyden. Yalnızlığın dayatıldığını hissettikçe, ses çıkaramadıkça, içine dahi ağlamayı b...