Bir Kadının Alnı
ı Rüya gibi. Her gözlerini kapattığında aynı an. Bağırarak geçiyor. Bir koşuşturma var. Herkesin gözlerinden onları izlediğini sandığı zamanlar. Tamam, getiriyorum buradaymış diye yalvarıyor kadın. Hala öfkesi geçmiyor erkeğin. Küçük çocuklara bakıyor. Bir şey hissetmiyor. O kadar büyük öfkesi var ki, çocukların ruhunda gizli kirlenmemişliğin farkına varıp utanamıyor bile. Kadın dönüp bakamıyor çocuklarına. O, utanıyor. Nasıl açıklayacağını bilemediği bir hayatı bahşettiği için utanıyor. Neden olduğu acıları telafi edemeyeceğini bildiği için utanıyor. Bakamıyor çocuklarının gözlerine. Boyun eğiyor. Kâbus gibi. Dolu yağıyor her tarafa. Vuran her yağmur damlası, tamam lütfen bir daha yapmayacağım dediğindeki acı kadar yoğun ve büyük. Tok tok ediyor. Nedenini açıklayamadığı çocukça bir hatadan dolayı cezalandırılıyor. Yağmur damlaları saat tik takı gibi işlerken yer küreyi, derisindeki sızıyı anımsıyor. Morluğu geçse de devam eden cinsten. Yarın okula gittiğinde asla ama asla üzer...