Kuzgunla Baykuş

Bazen düşünüyorum,oturuyorum öylece karanlıkta ve düşünüyorum.Düşünmekten korkmayı çıkarmışım düşüncelerimden.Düşünmem lazım,aklımı kavramam lazım,bilincime sahip olmam lazım ki ben ben olayım…Kısacası Descartes’in dediği gibi insan düşündükçe var olabiliyor….Herkes maske takmayı ne kadar seviyor? Kiminin maskesi hep ağlıyor,kimin hep gülüyor,kim somurtkan,kimi güleç,kimi sıkkın,kimi bıkkın,kimi yorgun,kimi enerjik,kimi donuk,kimi ölü,kimisi de yaşıyor…Maskeler…Değişik değişik yüzlerce ,binlerce maske…Aslında hepsi korku dolu.Hepsinin ortak noktası korkularla beslenmesi.Hepsinin ortak noktası arkalarındaki yüzlerin gizleniyor olması.Peki ya ne için bu korku? Bunca korku bunca nefret ne için? Sevmekten korkuyoruz dünyanın en güzel , en yüce duygusundan korkuyoruz.Sevilmekten korkuyoruz,üzmekten korkuyoruz,üzülmekten korkuyoruz,değer vermekten korkuyoruz,emek harcamaktan korkuyoruz,üretmekten korkuyoruz…Aslında hep korkuyla yaşıyoruz..Tabi buna yaşamak denirse… Tüm bu uzun gözüken kısacı...

Bizler hayatı mücadele alanı olarak görürüz.Öyle değilse hayatın,yaşamanın ne anlamı var ki? Aldığın her nefesin nedenini bilemezsen yaşamanın ne anlamı var ki? Sevdiğini göstermedikten sonra ,duygularını söylemekten çekindiğin zaman yaşamanın ne anlamı var ki? Bunalım hayatımızın bir parçası.Sevgisiz olunamayacağı gibi acısız da olamaz.İstekler aslında çok basit ama belki de çok karmaşık...Mutlu olabilmek,bunun yolunu ve ölçütlerini bulabilmek,insanın doğası olan üretkenliğini keşfetmek için bir arayışta bulunmak...Kısacası arayışta olmak... Tüm bağlarından toplumsal zincirlerden değerlerini yitirmeden kopabilmek,zihinsel kölelikten kurtulmak,dinsel zincirlerini kırmak... İşte buyum , buyuz...Belki de sorun buradan kaynaklanıyor görebilmekten...Aşkın,sevginin senden çıkmasından...Kutsallaşmasından... Kötü çocuk olarak bilineceğim bunu biliyorum.İçimi gerçek beni çok az kişi görecek yada gördü veya kimse görmedi görmeyecek.Ama kötü çocuk olmak beni mutlu ediyor çünkü karşımdakilerin f...