..........

Bizler hayatı mücadele alanı olarak görürüz.Öyle değilse hayatın,yaşamanın ne anlamı var ki? Aldığın her nefesin nedenini bilemezsen yaşamanın ne anlamı var ki? Sevdiğini göstermedikten sonra ,duygularını söylemekten çekindiğin zaman yaşamanın ne anlamı var ki?
Bunalım hayatımızın bir parçası.Sevgisiz olunamayacağı gibi acısız da olamaz.İstekler aslında çok basit ama belki de çok karmaşık...Mutlu olabilmek,bunun yolunu ve ölçütlerini bulabilmek,insanın doğası olan üretkenliğini keşfetmek için bir arayışta bulunmak...Kısacası arayışta olmak... Tüm bağlarından toplumsal zincirlerden değerlerini yitirmeden kopabilmek,zihinsel kölelikten kurtulmak,dinsel zincirlerini kırmak... İşte buyum , buyuz...Belki de sorun buradan kaynaklanıyor görebilmekten...Aşkın,sevginin senden çıkmasından...Kutsallaşmasından...
Kötü çocuk olarak bilineceğim bunu biliyorum.İçimi gerçek beni çok az kişi görecek yada gördü veya kimse görmedi görmeyecek.Ama kötü çocuk olmak beni mutlu ediyor çünkü karşımdakilerin farkında olmaması onların hayatının altüst olmamasını sağlıyor.İstersem çıkabilirim bu kalıptan hatta kötü çocuklarla takılınıp eğlenileceğini;iyi çocuklarla sıkıcı da olsa bir ömür vakit geçirileceğini bilmeme rağmen çıkmayacağım.... Sevgi ben de azalmaz azalmasına da olanak yok çünkü ben aşka , sevgiye aşığım...
Peter Pan ile Wendy olup sonsuza kadar çocuk kalsak,bulutlarda dolaşsak yıldızların arasında gezsek,sadece oyun oynasak ,dünyanın tüm güzelliklerini yaşasak beraber...
Aslında sıradan zihinler sıra dışı olmayı ister; sıra dışı zihinler ise sıradanlığın içinde rahat eder. Yalnızca sıra dışı insanlar rahatlamaya hazırdır ve sıradanlığın içinde dingin durumdadır. Sıradan olanlar ise aşağılık kompleksi hissederler ve bu aşağılık kompleksi nedeniyle özel olmaya çalışırlar. Özel olan kişi ise özel olmak için çaba sarf etmez. O herhangi bir boşluktan dolayı acı duymaz; o tamamen doludur,taşar,neyse odur.

Dışarısı için sıradan oluyorum, sonunda...