Bazen düşünüyorum,oturuyorum öylece karanlıkta ve düşünüyorum.Düşünmekten korkmayı çıkarmışım düşüncelerimden.Düşünmem lazım,aklımı kavramam lazım,bilincime sahip olmam lazım ki ben ben olayım…Kısacası Descartes’in dediği gibi insan düşündükçe var olabiliyor….Herkes maske takmayı ne kadar seviyor? Kiminin maskesi hep ağlıyor,kimin hep gülüyor,kim somurtkan,kimi güleç,kimi sıkkın,kimi bıkkın,kimi yorgun,kimi enerjik,kimi donuk,kimi ölü,kimisi de yaşıyor…Maskeler…Değişik değişik yüzlerce ,binlerce maske…Aslında hepsi korku dolu.Hepsinin ortak noktası korkularla beslenmesi.Hepsinin ortak noktası arkalarındaki yüzlerin gizleniyor olması.Peki ya ne için bu korku? Bunca korku bunca nefret ne için?
Sevmekten korkuyoruz dünyanın en güzel , en yüce duygusundan korkuyoruz.Sevilmekten korkuyoruz,üzmekten korkuyoruz,üzülmekten korkuyoruz,değer vermekten korkuyoruz,emek harcamaktan korkuyoruz,üretmekten korkuyoruz…Aslında hep korkuyla yaşıyoruz..Tabi buna yaşamak denirse…
Tüm bu uzun gözüken kısacık yaşamımızda her zaman yalnız değiliz aslında.Zaman bazen karşımıza bizi başka bir suretle çıkarıyor.Ruhumuzun aynasını görüyoruz karşımızda.Bu bir noktada iyi ; bir noktada her iyinin içinde bir kötülük,her kötünün içinde bir iyilik olduğu gibi kötü bir şey.
İyi çünkü içimize işliyor onun sözcükleri, bakışları gözlerimizi kitliyor,kalbimize dokunuyor elimizi tutarken, sanki zaman duruyor da biz içinden geçiyoruz…
Kötü çünkü biz o kadar aynıyız ve birbirimize o kadar ayna olabiliyoruz ki , birbirimize bazen yardımcı olamıyoruz…
Keşke denmesini ve demeyi sevmediğimden geleceğe dair konuşmak daha anlamlı olur sanırım. Umarım bir gün kızların ve erkeklerin isimleri deniz kokar, çam kokar, özgürlük kokar...Umarım bir gün başkaları için yaşamaz bu çocuklar,umarım bir gün bütün bu kızlar ve erkekler elele tutuşur tüm dünyaya , tüm insanlığa bu hayatta dinden,paradan,topraktan ve diğer her şeyden daha önemli bir olgunun varlığını haykırırlar : Sevgiyi , aşkı…
Sevmekten korkuyoruz dünyanın en güzel , en yüce duygusundan korkuyoruz.Sevilmekten korkuyoruz,üzmekten korkuyoruz,üzülmekten korkuyoruz,değer vermekten korkuyoruz,emek harcamaktan korkuyoruz,üretmekten korkuyoruz…Aslında hep korkuyla yaşıyoruz..Tabi buna yaşamak denirse…
Tüm bu uzun gözüken kısacık yaşamımızda her zaman yalnız değiliz aslında.Zaman bazen karşımıza bizi başka bir suretle çıkarıyor.Ruhumuzun aynasını görüyoruz karşımızda.Bu bir noktada iyi ; bir noktada her iyinin içinde bir kötülük,her kötünün içinde bir iyilik olduğu gibi kötü bir şey.
İyi çünkü içimize işliyor onun sözcükleri, bakışları gözlerimizi kitliyor,kalbimize dokunuyor elimizi tutarken, sanki zaman duruyor da biz içinden geçiyoruz…
Kötü çünkü biz o kadar aynıyız ve birbirimize o kadar ayna olabiliyoruz ki , birbirimize bazen yardımcı olamıyoruz…
Keşke denmesini ve demeyi sevmediğimden geleceğe dair konuşmak daha anlamlı olur sanırım. Umarım bir gün kızların ve erkeklerin isimleri deniz kokar, çam kokar, özgürlük kokar...Umarım bir gün başkaları için yaşamaz bu çocuklar,umarım bir gün bütün bu kızlar ve erkekler elele tutuşur tüm dünyaya , tüm insanlığa bu hayatta dinden,paradan,topraktan ve diğer her şeyden daha önemli bir olgunun varlığını haykırırlar : Sevgiyi , aşkı…
akilli ol...
YanıtlaSil