Kuzgunla Baykuş

Ama ağlama çocuk.Gözlerin de dolmasın. Sadece şarkının sözlerini dinle. Sonra bu tip adamların, gözlerinde umut taşıyanların söyleyebildiği sözlere bak. Keşke şöyle olsa dünya.Şöyle ki mesela çiçek böceklerin olduğu köydeyiz. Tek katlı bir ev,şaraplar var,üzüm bağları,tarlalar var.Deniz kokusu,esen meltem,çelik mavisi,gül kırmızısı binlerce renk...Sonra iki-üç çocuğun belki daha çok,hayvanların, sevdiğin ve hep seveceğin bir eş… Akşamları tüm köy beraber şarkı türkü şiir söylüyor, içiyor, eğleniyor,kutlamalar yapıyor. Yüzüklerin Efendisi’ndeki Shire gibi masallar, hikayeler anlatılıyor.Sevdiğini söylemekten korkmak yok, benim malım senin malın yok, hiç kimse arasında fark yok ki, sevenler arasında seviye, dil, para, din v.b. farklar yok. Tüm duvarlar kalkmış. Böyle bir dünya düşle.Öyle bir dünyada reklam olmazdı.Şık kıyafetler makyajlar olmazdı,sadece sen olurdun,karşındaki de kendisi olurdu.Herkesin içi dışı bir olurdu.Sevince gider söylerdin,şarkı bestelerdin ama böyle bir dünya yok ...

Piçlerin çocukları olmaz. Piçler, aşık oldukları kişilerin kendilerini kurtaracaklarını düşünür. Oysa kimse dünyaya bir piçi kurtarmak için gelmemiştir. Piçlere sır verilebilir. Ölümleriyle son bulan sırdaşlıkları vardır. Piçlerin cinsel hayatı düzensizdir. Piçlerin bedenleri ve akılları, diğer insanlarınkilerin aksine nasırlaşmaz. Onların nasırlaşan tek yerleri ruhlarıdır. Piçler sadece kendi aşklarına saygı duyarlar. En yakın dostlarının sevgililerine dil ve el uzatabilirler. Bu durumda piç tabii ki suçlu, ancak piçlik meşrudur. Piçler düzensiz hayatlarında düzenli olarak içki içerler. Belli sayıdaki kadehten sonra sarhoş olup sızarlar. Sızdıkları yerin adı huzurdur. Piçlerin aileleriyle olan ilişkileri mezar taşı kadar soğuk, yeni dökülmüş kan kadar sıcaktır. Piçler insan öldüremedikleri, ağır suçlar işleyemedikleri, korkak ve hain oldukları için yaşadıkları yerleri zorunlu kalmadıkça terk edemezler. Piçler 'hiç'liği baştan kabul etmişlerd...

“Sevgi, insanlar arasındaki en güçlü bağdır. Ama sevginin yeşermesi için, daima ayrılık olmalıdır. Sevginin görevi, bizi ayrılık aleminin ötesine geçirmektir..” Boğucu bir ortam, güçlükle nefes alınabiliyor. Küçücük çiçekler su bekliyorlar. Aralarından bir tanesi yaşam veren sudan en çok alıyor. Diğerlerinden daha fazla açmış, ama ne yazık ki bunun sonucu olarak diğerlerinden daha erken kuruyacak. Güle bakıyorum. Rüzgarın kokusunu taşıdığını hissedebiliyorum. Sevgiyi tanımaya çalışıyorum. Karanlık var her tarafta. Gözyaşlarının bütün bu karanlıkta bile parıldadığını görebiliyorum. Sevginin; savaşların,işgallerin,tecavüzlerin,yalanların,talanların,yağmaların,hırsızlıkların olduğu bir ortamda tam tersi daha da yeşermesi gerekmiyor mu? Madem sevgiyi ayrılık kuvvetlendiriyor. Ya da acaba ayrılık sözcüğünün anlamını dahi de mi kaybettik? Belki de en kötüsü oldu, ayrıyken insanlar daha fazla mücadele ederlerdi, ayrılığın verdiği özlem,hasret insanı daha çok kamçılardı. Ne acıdır ki, ga...