Kuzgunla Baykuş

Ah be güzelim benim... Aşk bir kişiye sınırlandırılacak kadar ya da sadece iki kişi arasında sıkıştırılacak kadar basit bir şey mi sence? Eskiden yani mitolojide herkes ortadan ikiye zamanında ayrılmış, hepimiz kaybettiğimiz diğer yarımızı arıyormuşuz hikâyesi vardır ya. Dünyada altı milyar insan varken ve ortalama bunun yarısı karsı cinsken bir tek o'nun seni tamamladığına inanmak, başka biriyle kendini katiyen düşünememek, ne beyninin ne de kalbinin böyle bir düşünceyi kaldırmaması, hayatta olamaz ki böyle bir şey demek. Peki, o yarıyı bulunca ne olur, ne olacak? Kendini tamamladığında ne olacak hiç düşündün mü? Tanrı'nın bu dünyadaki en güzel sureti olacaksın. O olacaksın. Allah ya da Tanrı inandığımdan değil bu ismi kullandığım. Biz birbirimize sadece aracıyız aşkı bulmak için. Belki de aşk denilen şey bir yansıma. Sen nasılsan aşk da öyle bir şeydir. O nedenle sanırım tanımladıkça bitmiyor. Her insanda başka bir şekle bürünüyor. Zaman geçtikçe sen nasıl değişip dönüşüyorsa...

Gündemden uzak ya da yakınlığını okuyucuya bırakacak bir yazıyım ben. Yazan, beni var ederken ne düşündü bilmiyorum. Hayal kırıklığı ile buruk bir vicdan ve karmaşık bir aklın ürünü olup olmadığımı düşünmeye başlayıp kendisini sorgularken, ben kendimi, siz okuyucuların gözlerini yorarken ve beynini acaba gerekli bir yazı mıyım diye meşgul ederken düşlüyorum. Soğuk bir gün yaşanıyor İstanbul’da. En azından kalemin titrek dokunuşlarından yazarın elindeki kan dolaşımının zayıflamış ve beynin kontrolünden uzak kalmış olduğunu düşünüyorum. Kış. Normal. İlköğretim okulundan getirilmiş bir paket ofis kâğıdından biriyim. Şu devirde bilgisayarla tanışmadan ilk önce benim kullanılıyor olmama şükrederek, yazarın nostalji seven birisi olduğu kanaatindeyim. Evimdeyim. Yani en azından, bana çarpan ses dalgalarından çıkardığım kadarıyla, çalan müzik evde tek başına, yalnız birinin dinleyebileceği türden ezgiler gibi geliyor. Sessiz ve huzurlu... Cam kenarı olduğuna bahse girebilirim. Perdelerin a...