Kuzgunla Baykuş

Uzun bir aradan sonra yazıyorum. Çok uzak kaldım her şeye. Soran herkese verdiğim cevap hep aynı: iş... Patronlara, yöneticilere, müdürlere  kurulmaması gereken yedi cümle... İş hayatında etkili iletişim, müşteri kazanma teknikleri, yukarıya tırmanma yöntemleri, pazarlama stratejileri, müşteri şikayetleri, çelik seçimi, uygun ısıl işlem, toplantı gündemi, sözleşme, eksik fatura... Teorinin arttığını görmek insanı bir kez daha öldürmüyor mu acaba? “Mutsuzluk arttıkça teorik hayat artar, teorik hayat arttıkça yabancılaşma artar, yabancılaşma arttıkça hiçlik artar.” Teori arttıkça haliyle pratik yok oluyor. Pratik yok oldukça çelişki derinleşiyor. Derken gelsin iş gezisi, gitsin müşteri ziyareti...  Ahbap’ı düşlerken Donnie’ye göz kırpıp Mr.Mojo Rising’in sesini yükseltiyorum. Gözlerimin önünde sağ omzumun üzerinde Raoul Duke, sol omzumun üzerinde Dr. Gonzo... Kime inanmalı? Arabayı sürmeye devam ediyoruz. Bir uçuş daha, Konya’ya varıyor, hacı amcaların gece alkol sonrası...

“ ...özel mülkiyet bizi öylesine aptal ve tek yanlı hale getirdi ki, bir nesnenin, ancak bizim için bir sermaye olarak varolduğunda, ya da ona doğrudan sahip olduğumuzda, yediğimizde, içtiğimizde, giydiğimizde, içinde yaşadığımızda vs. kısacası onu kullandığımızda onun bizim olduğunu düşünürüz.“                                                                                                             K. Marx Yazabilmek çok farklı bir duygudur. Adeta renkleri harflere, notaları hecelere, fotoğrafları cümlelere dönüştürürsünüz. Beslenmeniz lazımdır yazabilmek için. Hangi görüş yâda hangi inanış da olursanız olun, kendinizi, sınırlarınızı zorlamanız, duyumsamanız gerekir. İnsan ve doğaya ilişkin yazıyorsanız her gün...

“ Bir iğne deliğinden iki iplik geçmez, zira iğnenin deliği tektir. Onun gibi bu kapıya da ikilik sığmaz. Mademki sen senlikten geçip ben oldun o halde hoş geldin, buyur .” Hz. Mevlana Toplumun çarkları arasında ezilen bir insanın bu boşluğu ezerek doldurmaya çalışmasına şaşmak, şiddetin ve aşağılamanın doğamızda son derece olağan olduğu gerçeğini görmeye cesaret edememekten kaynaklanan bir cesaretsizlik örneğidir. Üç yaşındaki çocuğunu tekmeleyerek döven bir baba, çocuğuna işkence eden bir anne, gizli kalmış onlarca, yüzlerce, binlerce hayat… Toplum, kendi günahlarının sorumluluğunu almadıkça, ölü doğmuş babalar ve çocukları da asla azalmayacaktır. Bu bilinen bir gerçektir. Bu sorumluluk hepimize ait.  İçeriden anneye vurulan her darbede kapısını kapatıp duymayarak hayatın devam edeceğini zannedenlerin, kardeşini kendisi yerine sürerek bir korkak gibi kaçanların, sokakta karısını doğrarken uzaktan izleyen ama yapacak bir şey yoktu diyerek kendini avutanların… Yüzleşmekten ...