Kuzgunla Baykuş

"Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim kimse olmadığı için yalnızım ben." Ahmet Altan Denge dışı bir sistem aslında tüm evren... Kaos bu düzenin en büyük itici gücü… Gelgelelim ki kişi, toplumsal norm dışında, ezberlenen, beklenen ve bilinen dışında bir denge hali gösterince “dengesiz” kabul ediliyor. Bir çocuğun aslında ne kadar tutarlı ama ne kadar özgür olduğunu bilen bünyeler, bunu bilinçaltına atmakla kalmıyor, bunu yaşayanları çocuk ve olgunlaşmamış olarak suçluyor. Suçluyor diyorum çünkü o “an” yapmak istediğini yapmak bir suç artık insanoğluna göre. Tek başına olan hayata karşı dimdikken, yalnız olan nasıl da sönük… Yeni bir günü karşılayacağız. Uzaklık yine geldi ve aldı götürdü bizi. Fakat biliyorum bu şarkıyı bir kez daha söyleyebileceğim sana. Dostum, ah be dostum… Belki başka bir zamanda, belki başka bir hayatta, belki bir kırılma anında gözlerim tanıyacak seni, her şey değişmiş olsa da… O kaos duygusu, o tüm ...

Uzun süre yazmamanın kötü yanı şu: demek ki bir şeyler birikiyor. Biriken şeylerin ne kadarının acı olduğu, ne kadarının mutluluk olduğu düşündürücü…. Her ikisi de olmalı elbette. Hayat acı çekmeden veya mutlu olmadan, salt biri birisine üstün olduğunda güzel olabilir mi ki? Son birkaç ay özellikle hissiyatsız yalnızlığın ve yanlış yapmamın tatsızlığının iyice tavan yaptığı birkaç ay. Neredeyim, ben kimim, nereye gidiyorum soruları zamanın ve mekânın iyice birbirinden kopuk ve boyutsuz bir izdüşümü gibi adeta.  Dinle diyebileceğim dostlarımın, beni sevdiğim üzerinden yaraladığı yıllar geçirdim. Sadece benim sevgimden sevdiğimi sevmeleri gereken ailemin ilkel sahiplenme güdüsü ile nelere kadir olduklarını veya güveni kırılan özellikle niyet okuyan bir insan ise ne noktalara problemleri taşıyabileceğini işte bu son birkaç ayda öğrendim. Tabi bu arada büyük bir kesim izlerken çocukların rahatça öldürebildiğini, “büyük bir amaç” için çocukların gözden çıkarılabileceğini de bu ...