Kuzgunla Baykuş

Yoldayız hepimiz. Kendi benliğimizin arayışındayız, bazılarımızda onun farkında olmadan peşinde. Bilincin farkındalığında, bazen de onun kurbanı olarak… Bilinç nedir peki? Bilinç, özü gereği kendisinden başka, kendisi dışında, çevresinde olan biten “her şeyin” peşinden giden durumdur. Bilincin özü, nesnelleşmek, kendi olamadığı, olmayı başaramadığı konumu, fikri, ‘şey’i başka bir öznellikte arayarak toplumla bütünleşmek üzere hareket eder. Salt nesnelleşmek ve salt öznelleşmek, bizleri, bu giden yolda aslında yolun değil bizlerin gitmekte olduğu ve doğa – nesne – özne – ilişkisinin diyalektikle kurulduğu farkındalığından alıkoymaktadır. Bir kişinin kendi iç boşluğuna bakarak o dipsiz kuyudan bu öz bilincini bulup çıkarması ancak, teslimiyet ile gerçekleşir. Burada teslimiyetten kasıt mücadele etmek, insandışılaştırmaya – yabancılaştırmaya – direnmek için gerekli olan umuda sahip olunması yönünde hissedilen acıdır. Bu aşktır, bu geçmişin toplamıdır, bu hayattır… Asıl olan şey ise umuttu...

Zaman ve mekân kavramını belirleyen unsurların ne olduğunu düşünüyorum uzun zamandır. Açıp da konuşmak gerekirse tarihsel yapımızı, geldiğimiz yeri, kim olduğumuzu, ne olduğumuzu belirleyen parametreler nelerdir? Tarihsel materyalizm mi bizi belirleyen yoksa bu konuda yanılgıya mı düşüyoruz? Ya da soyut ve mistik kavramlar mı “gerçeğe” uygun düşen? Peki, nedir tarihsel materyalizm? Diyalektik ve materyalist bakış açısı ile toplumsal gelişmenin temel yasalarını ortaya koyan bilime "Tarihsel Materyalizm" denir. Diyalektik-Materyalist bakış açısıyla toplumlar tarihine bakıldığında şunlar ortaya çıkar; * Toplumlar, günümüze gelene kadar bir gelişim ve değişim süreci yaşamıştır. Burada da durmayacak, gelişim devam edecektir. * Toplumsal gelişimin yasaları bilinebilir ve açıklanabilir. * Toplumsal gelişim, içinde bulunulan maddi yaşam koşullarından bağımsız değil, tersine doğrudan bağlıdır. * Toplumsal gelişim, nicel birikimlerin nitel dönüşümler yaratmasıyla meydana gelmiştir. * T...

Birer parça taşır her çocuk birbirinden. Her çocuk masumdur. Her çocuk temizdir. Yaşadığı, duyumsadığı doğayı tanımak bilmek ister. Sürdürmek ister anasından babasından duyduğunu, gördüğünü. Masallar dinlemek ister çocuk, kumdan kaleler yapmak ister, oyuncaklarla oynamak, ip atlamak, bisiklete binmek ister çocuk. Aç kalmak istemez, kardeşine kurşun sıkmaz istemez, “polis” amcalarına taş atmak istemez çocuk. 28 yıl hapislerde mantığının almadığı ama varoluşunun bir yansıması olan kurtuluş mücadelesine katıldığı için yatmak istemez çocuk. Dışarıda eşit ve özgür bir dünyada , herkesin oyuncaklarının olduğu, ağlaşmaların olmadığı, mayınlı arazilerde saklambaçların oynanmadığı, dağlarda umut taşıyan tavşanların aranmadığı sıcak bir anne kucağı ister çocuk. Kürt sorunu, Laz sorunu, Çerkez sorunu, çok daha sorun çıkacak başımıza !!! Sorunu dahi içselleştiremeyen ve geri kalan her şeyi başkası ve öteki diye adlandırabilen zihinlerimiz. On yaşında binlerce yıl yaşadığı topraklardaki tarihini si...

Biraz anlatımım bozuk olacak gibi gözüküyor. Bir sohbet havası esiyor bugünlerde dünyamda. Ama dünyayı karşıma alıp konuşmak istiyorum. Bilmesini istiyorum mutlu olduğumun. Aslında mutluluğu hedefine koyan birisi hiç olmadım. Hayat böyledir çünkü. Çok tırtıklamamak lazım. Ne kadar tırtıklasan da alacağın birkaç parça taneden başka bir şey değildir. Kaderci bir anlayış değil bu, ama su akacağı yere varacaktır. Her ne yaparsak yapalım. Sadece böbürlenmemeli hayatta, ne de aşağı görmeli kendini, akışına bırakmalı bazı şeyleri. Kendi kendine yetemeyen insan bir başkasına yetemez diye düşünürdüm hep. Hala da buna inanıyorum. Lakin içimizde bir yerlerde her zaman doldurulmayı bekleyen boşluklar varmış. Hissettikçe, evet hissettikçe bu neşeyi,bu heyecanı, bu mutluluğu insan ister istemez Tanrı’ya dönüyor, nihayet nefes alabiliyorum diyor. Artık aldığın nefes, duyumsadığın tüm hazlar bir başka olmaya başlıyor. Çünkü bir kez girdi mi hayatına, her yöne onunla bakmak istiyorsun. Gittiğin her yer...

Aslında düşündüklerimizle yaptıklarımızın çatışmasının bir sonucu bu dengesizliğim. Düşündüklerimden ve yaptıklarımdan , ne kadarına sahip olduğumun bir kavgası tüm bunlar. İnsanın neden insan olduğunun sorgusu, insan insanca yaşayabileceği bir hayatın neden özgü görüldüğünün cevaplanamadığı bir kavga bu. Kadının neden ayrıldığının, siyahın neden köleleştirildiğinin,çocukların neden istismar edildiğinin kavranamayıp açıklanamaması belki de ben de bu travmaları yaratan. En ilginç ve en ürkütücü gecelerde toplumun yaşadığı dehşet ve vahşet anları olmamı açıklayamamam da bundan ileri geliyor. Çünkü ben, karısını döven aşağılık bir adamın en zayıf noktası, bir sabiye kıyan bir sapığın kapkaranlık bilinçaltı, annesini sokakta koyan bir hayırsızın vicdanı, insanları birbirine kırdıran bir düzenbaz yalancının günden güne içinde büyüyen tümörü, ölülerine bile işkence yapan bir katilin en karanlık kabusları,fukaranın parasını pulunu çalan bir hırsızın çelişkili yüreği, bir eşcinseli aşağılaya...