SENİNLE BEYAZA BOYANMAK ÖYLE GÜZEL Kİ…

Seninle özgürleşmek o kadar huzur verici ki… Hiçbir özgürlük tanımının karşılayamadığı bir şey seni yaşamak… Geçmişte, şimdi ve gelecekte, hayatının her evresinde fiziksel olarak olamasa bile olduğunu bilmek… Bu bilmenin verdiği acıyla özgürleşmek ve huzur ve mutluluk ve sen… Seninle beyaza boyanmak öyle güzel ki… Tam yalnızlığımı düşünürken, kapayıp gözlerimi, yıllardır yattıkları mezarlarından güneş gibi doğuyor suya düşmüş hayallerim, kırık umutlarım ve tutulmamış tüm sözlerim. Seni düşleyince sen oluyorum. Bir aynanın karşısına geçince seni, yalnızca seni görüyorum. Bedenimin ve ruhumun yanılsaması mı deyip geçemeyeceğim seninle özgürleşiyorum. Seninle beyaza boyanmak öyle güzel ki… Yağmur da yok hani… Yağacak gibi de değil. Gökyüzü tereddütte, yağsam mı, yağmasam mı? Fakat sokaklar ıslak, hem de sokaklar çok ıslak… Sen mi geçtin buralardan? Benim için ağlıyor musun hala? Yoksa bir fani gibi hapşırıp hapşırmamak arasında mısın? Nefes alıyorum. Görüyorum. Gitmeliyim buralardan. Oysaki… Seninle beyaza boyanmak öyle güzel ki… Tek yapabildiğim hayatımı uzaktan izlemek. Uzaktan izlerken kendimden uzaklaşıyorum sanırım. Bazen ciddi oluyorum, bazen havalı…. Kimseyi umursamıyorum genelde. Dinliyorum ama hissedemiyorum. Gülmek istiyorum. Güldürmek istiyorum. Gülerken ve güldürürken gözlerimin içi gülsün istiyorum. Ciddi olmak istemiyorum. Çünkü bir ustanın dediği gibi "Komik olmak iyidir, çok güzel gülen kadınlar tanırsın." Hepsi çok güzellerdi, hem de hepsi… Her birinin gülüşü birbirinden tatlıydı. Ama hiçbirinde senin gözlerini göremedim be güzelim… Ama o gülüşün… Baktıkça Tanrı’ya şükrettiren ve “Hayatımdan hiç çıkmasın “ diye dua ettiren gülüşün… Seninle beyaza boyanmak öyle güzeldi ki… AYDIN ŞELTE 06.12.2011