Kuzgunla Baykuş

SENİN İÇİN AĞLAMIŞTI GÖKYÜZÜ Nesin sen? Öyle bir kadınsın ki, simsiyah ama ışık saçan gözlere sahip, bir ceylanınki gibi ürkek ve bir o kadar da masum, ölüm o gözleri kapatsa dahi kendisine aşık zavallıya sevgiyle bakacak gözlere sahip, saçları, gökyüzündeki yıldızlar kadar esrarengiz, gecenin karanlığı gibi simsiyah,kiraz gibi dolgun ve biçimli dudaklar,hilal gibi kaşlar,bir kuğununki kadar uzun ve zarif bir boyun,bir meleğinki gibi nurlu bir yüz, hokka gibi bir burun,hepsinden önemlisi ise sevgiyle bir bakış!!! Nesin sen? Kış günü içimi ısıtan sımsıcak sözlersin, yaz vakti gecemi aydınlatan yıldızlarsın, kayalaşmış kalbimden sevgi tozlarını koparıp tekrar hatırlamamı sağlayan rüzgarsın, denizde esen meltemsin, gecenin rengi, gündüzün ışığısın, can ala ala ölümden hatta Tanrı’dan dahi korkmayan celladın en korkunç rüyalarındaki en tatlı meleksin, cenk esnasında sabinin yüzüne sıçrayan kanı temizleyen ve onu hayata döndüren hemşirenin ta kendisinin, sen kara ilimlerin esrarını ararken ...

Koynumdayken dokunamıyordum sana. Elini uzattığında kıyamıyordum,o narin ellerini incitmek istemiyordum. Dokundun ve bıraktın. Şimdi rüyalarımda her gece dokunmaya çalışıyorum. Ses yok,renk yok,. Yalnızca sen varsın. Karanlığa doğan ay,aydınlığa doğan güneş, gündüzle gelen ışık, geceyle gelen yıldızlar… Söyle meleğim, bir insan cam misali kırıldığında mı daha fazla acı çeker, yoksa yıldızlar birer birer kayıp yüreğine sağlandığında mı? Söyle meleğim, temiz bir yürek sensiz nedir? Söyle meleğim, Tanrı’nın sizi bile terk ettiğini söyle! Korkma, söyle meleğim, gelip geçici heveslerin, gündelik tüketimin kıskacında kıvranan zavallı insanlığa söyle, anlat aşkı, sevgiyi, sevmeyi, anlat satılık tanrılarını,yozlaşmış inançlarını, bozuk düzenlerini, yalancı aşklarını… Yıldızların bir daha kaymayacağını söyle be meleğim… Kusursuz cinnetler biriktirdim cebimde bilmeden ,bazen yaşamak gereksizdir biliyorum. Boşlukta , ölmeye çalışırken ve bir şeyler kan rengindeyken tek kişilik , yalnız ve mutsuz ...

Tanyeri ışıdı,ışıyacak. Keskin uzun öten bir horozun sesi… İncecik dalgalar vuruyor sahile. Sessizlik, sanki hepimizin sesi olmuş. Ortak bir dili taşıyor ılık ılık esen yel. Yeni yağı çıkarılmış zeytin kokusu… Birkaç dilim kaşar çıkarıyorum.Birkaç tane de doğal,daha dokunulmamış zeytin. Çayım, tavşan kanı misali, öyle kızıl,öyle canlı ki, doldurup incecik belli bardağıma yudumluyorum. Artık güneş haykırıyor buradayım diye. Gecenin sessizliği, yerini gündüzün dalga ve rüzgar seslerinin orkestrasına bırakıyor. Şef misali, yönetmek istiyor bir tarafım bu coşkuyu, fakat dokunmuyorum, eklemleniyorum,eriyip su oluyorum, akıyorum denize doğru. Ören’i seviyorum. Eski,yaşlanmış,yüzlerinde,çizgilerinde tarih yaşıyor. Sokakları Rum kokuyor, Ermeni kokuyor, Türk kokuyor, Osmanlı kokuyor, Cumhuriyet kokuyor, her şeyden çok sevgi,komşuluk,mahalle kokuyor. Tarihi yaşıyorum, zaman makinem yok ama, zaman makinesi olmaya çalışıyorum. O kadar çok ihtiyacımız var ki zaman makinesi olacak insanlara. Derin...

Bu gece daha bir parlak sanki. Balık sırtı gibi dizilmiş yıldızlar, birer engel gibi. Hepsi geçilmeyi bekliyor. Sonunda saklıyorlar seni. Kimin aklına gelir ki oralara saklanasın. Ama biliyor musun? Görüyorum artık. Özgürsün inansınlar ki, çok samimisin.. her şeyi görüyorsun.. asla salak değilsin ..bilsinler.. bakmadıklarını duyuyorsun, duymasan da hissediyorsun.. çünkü herkes arkadasın..ilk kez görsen bile.. dur diyorsun..müzik evin oluyor. hislerin..sırdasın..dostun.. hayat ne kadar da güzel..sen varsın ve kendini yasıyorsun.. anlamsız hersek anlam kazanıyor.. kurulmamış cümleler çalar saat gibi kuruluyor.. annen var bir yerlerde seni bekleyen.. sesli düşünüyorsun.yoksa bos mu konuşuyorsun?!.. kısa, keskin, net, cümleler.. kendini dinlersen, kapatırsın biliyorsun.. anlamsız bir hızın var..sığmayan bir enerjin.. yorulmuyorsun..sınırın yok.. için titriyor..kemiklerin, damarların, kasların, etlerin.. sempatiyi misyon edinmiş gibi görünüyorsun.. Artık görüyorum be güzelim. İnsanoğlu ne k...

Yüzüyorum. Görüyorum. Az kaldı. Evet, çok az kaldı. Hissedebiliyorum seni. Sendeki özgürlüğü,neşeyi,kokuyu… Hayatı yaşamak istiyorum sendeki. Nefesim kesilir gibi oluyor. Duraksıyorum. Bir dala tutunup bir sigara yakıyorum. Nefesimi kestiğin anı tekrar ve tekrar yaşıyorum. Sonra bir kez daha yüzmeye başlıyorum. Ufukta duruyor ya, ona yüzüyorum. O kadar sessiz ki… Sonra ilk kara parçasına ulaşıyorum. Nefes almak ve seni bana her gece taşıyan küçük adamlarla konuşmak istiyorum.Ve dil, büyümeye hevesli küçük bir çocuk yüreğinin yanında epeyce kekeme.Düş yığını aklımın kemiklerini geliştiren tüm vitaminler… Neden susuyorsun? Bugün yüzerken gene çocuklar öldüğü için mi? Sevenler yine kavuşamadılar mı yoksa? Yoksa yeşil fularlı çocuk büyüdü ve ağlıyor mu? Niye susuyorsun? Biliyor musun artık bazen düşünüyorum, gelip geçici. Bazen gülüyorum, o da geliyor geçiyor. Bazen ağlıyorum o da öyle. Sanırım, biz de gelip geçiyoruz. Zamanı durdurup içinden geçtiğimiz günler geride kaldı. Şu an Tanrı’n...

Ama ağlama çocuk.Gözlerin de dolmasın. Sadece şarkının sözlerini dinle. Sonra bu tip adamların, gözlerinde umut taşıyanların söyleyebildiği sözlere bak. Keşke şöyle olsa dünya.Şöyle ki mesela çiçek böceklerin olduğu köydeyiz. Tek katlı bir ev,şaraplar var,üzüm bağları,tarlalar var.Deniz kokusu,esen meltem,çelik mavisi,gül kırmızısı binlerce renk...Sonra iki-üç çocuğun belki daha çok,hayvanların, sevdiğin ve hep seveceğin bir eş… Akşamları tüm köy beraber şarkı türkü şiir söylüyor, içiyor, eğleniyor,kutlamalar yapıyor. Yüzüklerin Efendisi’ndeki Shire gibi masallar, hikayeler anlatılıyor.Sevdiğini söylemekten korkmak yok, benim malım senin malın yok, hiç kimse arasında fark yok ki, sevenler arasında seviye, dil, para, din v.b. farklar yok. Tüm duvarlar kalkmış. Böyle bir dünya düşle.Öyle bir dünyada reklam olmazdı.Şık kıyafetler makyajlar olmazdı,sadece sen olurdun,karşındaki de kendisi olurdu.Herkesin içi dışı bir olurdu.Sevince gider söylerdin,şarkı bestelerdin ama böyle bir dünya yok ...

Piçlerin çocukları olmaz. Piçler, aşık oldukları kişilerin kendilerini kurtaracaklarını düşünür. Oysa kimse dünyaya bir piçi kurtarmak için gelmemiştir. Piçlere sır verilebilir. Ölümleriyle son bulan sırdaşlıkları vardır. Piçlerin cinsel hayatı düzensizdir. Piçlerin bedenleri ve akılları, diğer insanlarınkilerin aksine nasırlaşmaz. Onların nasırlaşan tek yerleri ruhlarıdır. Piçler sadece kendi aşklarına saygı duyarlar. En yakın dostlarının sevgililerine dil ve el uzatabilirler. Bu durumda piç tabii ki suçlu, ancak piçlik meşrudur. Piçler düzensiz hayatlarında düzenli olarak içki içerler. Belli sayıdaki kadehten sonra sarhoş olup sızarlar. Sızdıkları yerin adı huzurdur. Piçlerin aileleriyle olan ilişkileri mezar taşı kadar soğuk, yeni dökülmüş kan kadar sıcaktır. Piçler insan öldüremedikleri, ağır suçlar işleyemedikleri, korkak ve hain oldukları için yaşadıkları yerleri zorunlu kalmadıkça terk edemezler. Piçler 'hiç'liği baştan kabul etmişlerd...

“Sevgi, insanlar arasındaki en güçlü bağdır. Ama sevginin yeşermesi için, daima ayrılık olmalıdır. Sevginin görevi, bizi ayrılık aleminin ötesine geçirmektir..” Boğucu bir ortam, güçlükle nefes alınabiliyor. Küçücük çiçekler su bekliyorlar. Aralarından bir tanesi yaşam veren sudan en çok alıyor. Diğerlerinden daha fazla açmış, ama ne yazık ki bunun sonucu olarak diğerlerinden daha erken kuruyacak. Güle bakıyorum. Rüzgarın kokusunu taşıdığını hissedebiliyorum. Sevgiyi tanımaya çalışıyorum. Karanlık var her tarafta. Gözyaşlarının bütün bu karanlıkta bile parıldadığını görebiliyorum. Sevginin; savaşların,işgallerin,tecavüzlerin,yalanların,talanların,yağmaların,hırsızlıkların olduğu bir ortamda tam tersi daha da yeşermesi gerekmiyor mu? Madem sevgiyi ayrılık kuvvetlendiriyor. Ya da acaba ayrılık sözcüğünün anlamını dahi de mi kaybettik? Belki de en kötüsü oldu, ayrıyken insanlar daha fazla mücadele ederlerdi, ayrılığın verdiği özlem,hasret insanı daha çok kamçılardı. Ne acıdır ki, ga...

En çok güldüğüm zaman neden en çok ağlamak istiyorum, bilemiyorum. Düşlere daldığım anlarda gerçekliğin neden canımı yaktığını da bilemiyorum. Neden ayıramıyorum ki birbirinden? Sanırım hatırıma geliyor yavaştan. Çiçek toplar gibiyim çünkü. Yemyeşil, yok yok sapsarı , hayır kıpkırmızı yoksa her renk mi vardı? Meşe kokusu, gül, karanfil,papatya,sümbül ve daha diğer nice koku duyumsuyorum. Sarı beyaz papatyaların içerisine biraz kırmızı gül katıyorum. Daha başka çiçekler ekliyorum bir bir, renk cümbüşüne hazırlanıyorum. Sonra karar vermek istiyorum hangisi güzel diye. Oysa ki hepsi güzel, hepsi bir , hepsi ayrı, hepsi farklı, hepsi aynı… Kokularını çekiyorum, renklerini hissediyorum, üzerlerinde geziniyorum. Aynalar, şimdi aynalar var etrafta. Binlerce ayna. Beni bana gösteriyor. Kendimle, onlarca,yüzlerce,binlerce kendimleyim. Konuşamıyorum kendimle. Ulaşamıyorum kendime. Eğer onlarca,yüzlerce,binlerce kendimle konuşamayacaksam , telefon neye yarar ki? Bu kadar mı uzaklaşıyor insan ‘k...

Mahalle, kavram olarak yakın komşuluk ilişkilerinin kurulabildiği en küçük sosyal bir yapıdır. Türkiye Cumhuriyeti'nin idare sisteminde iki farklı mahalle kavramı vardır. Genel olarak bilineni il ve ilçe merkezlerinde olan daha kalabalık nüfusa sahip olup yerel yönetimlerin (mahalli idareler) bir parçası olanlardır. Ancak bir de köy tüzel kişiliğine bağlı olan köy bağlısı mahalleler de vardır ve bu mahalleler köy tüzel kişiliği içerisinde bağlı olduğu köy muhtarlığı eliyle idare edilirler. Her belde ve kentte bulunan içinde, sınırları ve nüfusu belli olan yöneticisine ise 'muhtar' denen yerleşim ve yaşam alanlarıdır mahalleler. İçinde de sokak diye bölümlendirmeler yapılır. Mh. kısaltmasıyla gösterilir. Mahalle yönetiminin organları seçim yolu ile oluşmasına karşın, köy yönetiminde olduğu gibi tüzel kişiliğe sahip değildir. Kendilerine özgü bütçeleri de yoktur. Mahalle: Belediye sınırları içinde, ihtiyaç ve öncelikleri benzer özellikler gösteren ve sakinleri arasında komşul...

İçinde bulunduğumuz bu yıl 1085 adet metalürji,malzeme,seramik mühendisi arkadaşımız mezun olacak. Bu yıl sadece 300’e yakın metalürji ve malzeme mühendisi işinden oldu. Yeni mezun arkadaşlarımızın bir çoğu askere gitmeyi, bir kısmı yurt dışına çıkmayı tercih etti . Kimisi de sistemde var olabilmek adına satışta , elektrikçinin yanında, pazarda çalışmayı kabul etti. Hepimizi etkiledi bu kriz. Binlerce işçi işinden oldu. Gün geçtikçe işçileşen ve alım gücü düşen mühendisler, bir zamanlar umursamadıkları işçilerin konumuna hatta daha gerisine , işsizliğe düştüler. Peki nedir bu dünyayı kasıp kavuran krizin nedeni? Tabi ki bizimkisi bir öğrenci dergisi ve çok fazla yerimiz yok; ama kısaca sanırım krizi tanıtabiliriz . İşe de, öncelikle bugün içinde bulunduğumuz ve hemen hemen herkesin eleştirip değiştirmeyi düşünmediği sistem olan “kapitalizm”i tanıtmakla başlayabiliriz sanırım. Kapitalizm (anamalcılık), özel mülkiyetin üretim araçlarının ağırlıklı bir bölümüne sahip olduğu ve işlettiği; ...

Güzelsin işte… Senden daha güzel biri illaki hayatımda oldu; ama sen öyle bir geride bırakıyorsun ki onları, bak nasıl oluyor biliyor musun? İçin o kadar güzel, o kadar masum ki ve sen o kadar mağrur bakışlara sahipsin ki… Dışa yansıyor tüm güzelliğin , ışık saçı veriyorsun görebilen gözlere ve bir melek oluveriyorsun, saf, pürüzsüz bir güzellik… Güzelsin işte… Dinliyorsun, hatta dinlemeden anlayabiliyorsun, dokunmadan hissedebiliyorsun, görmeden görebiliyorsun beni, benim her şeyimi… Güzelsin işte… Güçlü olabilmeyi biliyorsun ve kendinden bana bir çok şey kattın, farkında değilsin ya işte bu yüzden daha da bir seviyorum seni… Bu senin doğalın… Güzelsin işte… Bunlar ve bunlar gibi daha sayabileceğim sadece ‘Bin Bir Gece Masalları’ nda görülebilecek güzellik ve senin fark etmediğin ve benim fark ettiğim değişimler için seni seviyorum ve sana yalan söylemem, söyleyemem ; Güzelsin işte… Ve sen evet sen, tek bir laf ettiğimde en güzel şeyleri duyduğunu söylerdin ya… Yeter ki senin o sesin...